MIR er plassen når eg skal læpse og kun slappe heilt av, men det må leggast til at eg ofte lar meg forstyrre av DJ kvelder der trykkbølger med dritt blir spredd til mine hårrørs celler. Og DJens promillenivå er proporsjonal med volumet, med andre ord: jævla unødvendig. Uansett, eg satt no å skrangla på min faste plass, det var fredag og eg har lagt bak meg ei meget produktiv uke på jobben, som igjen var årsaken til at eg kan rangle byen med god samvittighet. Så da kom den første SMS av mange den kvelden, fra ei kjerring eg trudde var meg forbi, med masse gnål om den eine og det andre, så om det ikkje var nok dukka ei anna kjerring opp på MIR som eg ikkje har sett på minst 10 år, og som eg overhode ikkje hadde noko behov for å åformellepreikemed, og det var da eg tenkte: så, det er ein slik dag i kveld. Det var da det skjedde, med masse volum, fyrste gangen eg høyrde Suicide med sangen Cheree. Det gav meg ein følelse av lettelse, det var bare å pakke saman å komme seg videre. Når det gjelder musikken så har eg alltid vore ein sucker for ting som starter og holder det gåandes med eit enkelt orgeltema som ligger i bunnen og binder det heile saman. Dette samanlikner eg med det beste fra Trio. Utrolig at dette er fra 1977, fantastisk lydbilde. Eg skjønner ikkje dei som går for eit klinisk sterilt kaldt lydbilde, som Fred "Tiny" Ball og og wannabe Rune Larsen speedfreaklookalike Zetlitz. Suicide var visst starten på heile røkla med Soft Cell, Erasure osv osv....
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar